Ένα ντοκιμαντέρ - μάθημα ζωής

- «Θες να πάμε αύριο να δούμε το ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες με AIDS»;

- «Ναι, γιατί όχι.»

Κάπως έτσι έχουν ξεκινήσει πολλοί διάλογοι με την αδελφή μου, με μια φωνή τσαχπίνικη κάθε φορά που βρίσκει μια εκδήλωση ή μια παρουσίαση έκθεσης στο ίντερνετ, και ανάλογη είναι η απάντηση μου σκεπτόμενη πως μου αρέσει να αξιοποιώ την κάθε ώρα που περνά κάνοντας κάτι που μπορεί να επιφέρει μια εποικοδομητική έκβαση, χωρίς να γνωρίζω όμως ακριβώς περί τίνος πρόκειται. 'Άρχισα να πληκτρολογώ λοιπόν στο διαδίκτυο λέξεις κλειδιά που θα με κατηύθυναν στο θέμα των οροθετικών γυναικών μιας και μου φάνηκε περίεργο εξ αρχής. Οφείλω να ομολογήσω πως κέντρισε το ενδιαφέρον μου από τις πρώτες κιόλας γραμμές πληροφοριών που διάβασα.

Έφθασε λοιπόν η στιγμή να σας αναφέρω περί τίνος πρόκειται. Η ηθοποιός και σεναριογράφος Ζωή Μαυρουδή, μαζί με το περιοδικό Unfollow, την Irate Greek και το OmniaTV μας παρουσίασαν στις 17 Σεπτεμβρίου στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιτημίου Θεσσαλονίκης, το ντοκιμαντέρ με τίτλο « Ερείπια. Οροθετικές γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης". Ο κόσμος που είχε μαζέψει η αίθουσα ήταν πολύς, οι θέσεις είχαν γεμίσει, και είχαν γεμίσει όχι από ενήλικες μόνο, αλλά και από νεαρά άτομα, φοιτητές, άτομα της δικής μου ηλικίας. Αυτό ήταν κάτι που με χαροποίησε πολύ, ιδιαίτερα εκ των υστέρων, όταν πλέον είχε ξετυλιχθεί όλη η εκδήλωση μπροστά στα μάτια μου, γιατί τότε κατάλαβα πως άξιζε που πήγα.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν και ανακαλέσουμε τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012, ίσως θυμηθούμε την τρομερή έκφανση που πήρε η είδηση για τις οροθετικές γυναίκες που συνελήφθησαν και εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά στις οθόνες μας από τα κανάλια των δελτίων ειδήσεων. Οι γυναίκες για τις οποίες με ξεχωριστή οπτική γωνία ανέδειξε η Ζωή Μαυρουδή στο ντοκιμαντέρ «Ερείπια», συνδέονται άμεσα με το γεγονός αυτό. Το θέμα πολύ από εμάς το κατακρίναμε. Εγώ είμαι μία από αυτούς. Αποδοκίμασα αυτές τις γυναίκες χωρίς καλά καλά προλάβω να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβαίνει, ποιες είναι, πώς προέκυψε το όλο θέμα και για ποιό λόγο συνελήφθησαν και εξαναγκάστηκαν σε ιατρικούς ελέγχους, μερικές φορές, χωρίς την συγκατάθεσή τους.

Αυτές τις απορίες λοιπόν, οι οποίες είχαν επέλθει σε λήθη στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, μού έλυσε το ντοκιμαντέρ, το οποίο αντιμετωπίζει υπό διαφορετικό πρίσμα τα γεγονότα, μέσα από τις απόψεις της Μαυρουδή. Η τελευταία με μια διάθεση να βουτήξει λίγο πιο βαθιά μέσα στην όλη υπόθεση και να μάθει τι ακριβώς συνέβει εκείνες τις μέρες, μας είπε τη γνώμη της και μας προσέφερε μερικές μικρές σημαντικές αλήθειες σε ένα ντοκιμαντέρ που με καλλιτεχνική δεξιότητα συγχωνεύει όχι μόνο τους προβληματισμούς της ίδιας, αλλά και την κρίση της χώρας γύρω από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη.

Το βράδυ της 17 Σεπτεμβρίου 2013 μένει στην μνήμη μου για δύο λόγους. Πρώτα, μου έμαθε να μην παίρνω θέση σε νέα που συνεχώς φτάνουν με καταιγιστικούς ρυθμούς στα αυτιά μου, χωρίς να μπαίνω στην διαδικασία να γυρνώ την άλλη πλευρά του νομίσματος. Εάν δεν έβλεπα το ντοκιμαντέρ δεν θα μάθαινα ίσως ποτέ περισσότερα πράγματα για τις οροθετικές γυναίκες, ούτε θα υπέβαλα ποτέ τον εαυτό μου να δει με άλλο μάτι τα γεγονότα που παρέλασαν με τόση σύγχυση εκείνες τις μέρες στην οθόνη μου. Είχα την ευκαιρία να συζητήσω με την παρέα μου κάτι το οποίο μας άγγιξε και τελικά ήταν όντως εποικοδομητικό. Δεύτερον, μου άρεσε που ένα άτομο το οποίο ασχολείται με τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως η σκηνοθέτης Ζωή Μαυρουδή, αξιοποίησε το ταλέντο της για να δημιουργήσει κάτι, όχι για να το περάσει στο κοινό απλά και μόνο γα να κάνει κάτι, αλλά είχε στόχο να ευαισθητοποιήσει τους δέκτες, να μας κάνει να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τα μάτια μας και δεν μπορούμε να το δούμε. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί ένας άνθρωπος των τεχνών έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τον εαυτό του μέσα από αυτό που κάνει, αλλά αυτό θα γίνεται πολύ πιο επιτυχημένα όταν προσπαθεί μέσα από τη δημιουργία του να αλλάξει τον τρόπο που ρέουν τα λανθασμένα κύματα της κοινωνίας. 

Κλείνοντας, η πρώτη πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ πραγματοποιήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, στο Μουσείο Μπενάκη και η τρίτη και τελευταία στον Ιερισσό Χαλκιδικής στις 19 του μηνός. Το ντοκιμαντέρ θα διατεθεί στο ίντερνετ και θα έχουμε όλοι πλέον την ευκαιρία να το απολαύσουμε. Τέλος, από την Κυριακή, 22 Σεπτεμβρίου, το ντοκιμαντέρ προβάλλεται δωρεάν στο σινεμά Μικρόκοσμος στην Αθήνα.

Χριστίνα Πρασσά