Νίκος Αλεξίου,"Ένα τέλος – Μια αρχή", video projection

23 Σεπτεμβρίου – 3 Οκτωβρίου 2016

Προβολή: 8.30 έως 11.30 μ.μ.

Πλατεία Κοτζιά

Επιμέλεια: Εθνική Τράπεζα : Δρ Όλγα Μεντζαφού

Με τη συνεργασία των: 

Ο Μεγάλος Κήπος. Αρχεία Νίκου Αλεξίου

Γκαλερί Ζουμπουλάκη

Παραγωγή:

Μάκης Φάρος, Αναπαράσταση, M-Spirit

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016 -  Η Εθνική Τράπεζα, η παλαιότερη τράπεζα της χώρας, αμέσως μετά την ίδρυσή της το 1841, επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιτεχνική δημιουργία την οποία στήριξε με ποικίλους τρόπους. Είναι ένας από τους πρώτους οργανισμούς που συγκρότησαν συλλογή έργων τέχνης, αλλά και καθιέρωσε, παράλληλα με την τραπεζική της δραστηριότητα, παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικά και πολιτιστικά. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως δύναμη «μορφοποιητική» αλλά και λυτρωτική της κοινωνίας, αναζητεί συνεχώς νέους τρόπους προσέγγισης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και ένταξής της στην καθημερινότητα των ανθρώπων, υιοθετώντας σύγχρονα μέσα επικοινωνίας με το κοινό.

Έτσι με την ευκαιρία του εορτασμού των 175 χρόνων από την ίδρυσή της, προκαλεί και προσκαλεί τους διερχόμενους την πολυσύχναστη οδό Αιόλου και την πλατεία Κοτζιά να σταθούν για λίγα λεπτά μπροστά στο κεντρικό κτίριό της, καθώς η πρόσοψή του γίνεται χώρος υποδοχής ενός εμβληματικού έργου σε βίντεο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης ενός από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής μας, του Νίκου Αλεξίου (1960 – 2011).

Χρωματικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε ατέλειωτες σχεδιαστικές παραλλαγές «ρέουν» στην επίπεδη επιφάνεια της πρόσοψης, μεταλλάσσοντας συνεχώς μορφή, ένα χάος, ωστόσο δομημένο, που σέβεται το μέτρο, το ρυθμό την αρμονία. Τίτλος του έργου «Ένα τέλος – Μια αρχή». Ένα έργο που γεννάται και αναγεννάται από τα υπέροχα μοτίβα του ψηφιδωτού δαπέδου της Μονής Ιβήρων, όπου ο Νίκος Αλεξίου διέμεινε για αρκετούς μήνες. Μέσα από την άσκηση της πειθαρχίας και του ελέγχου, ο καλλιτέχνης επαναλαμβάνει σε αμέτρητες μεταγραφές την εμπειρία της κατασκευής του, επεκτείνοντας έτσι αενάως τη διαδικασία της δημιουργίας του. «Αυτό το σχέδιο, αυτές οι γραμμές βρίσκονται σε ένα όριο, σε ένα μεταίχμιο. Είναι ο θάνατος και η γέννηση ταυτόχρονα. Είναι το τέλος και η αρχή μαζί» αναφέρει ο ίδιος σχολιάζοντας το έργο.