Συνέντευξη στον Πάρη Καπράλο
- Πότε και με ποια αφορμή συνειδητοποίησες ότι θέλεις να γίνεις καλλιτέχνης;
Ζωγράφιζα σαν παιδί με μεγαλύτερη ευχέρεια από τα υπόλοιπα, όμως δεν ήταν κάτι που είχε γίνει αντιληπτό, τουλάχιστον όχι από μένα. Ο καθηγητής ελεύθερου σχεδίου στο Λύκειο, ο οποίος διέκρινε σε μένα κάποια έφεση με παρότρυνε να ακολουθήσω αυτή την πορεία. Η αφορμή ήταν το πορτραίτο ενός συμμαθητή μου, που είχα σχεδιάσει την ώρα του μαθήματος.
- Ωστόσο, με το ίδιο πάθος ασχολείσαι και με τις Πολεμικές Τέχνες. Πολεμιστής & καλλιτέχνης, λοιπόν... Πως συνδυάζονται τα δύο στην ζωή σου;
Το δύσκολο κομμάτι στην συνύπαρξη των δύο είναι ότι χρειάζονται αμφότερα πλήρη αφοσίωση. Η πειθαρχεία, η δυναμικότητα, η αποφασιστικότητα, η τόλμη και το θάρρος είναι στοιχεία των πολεμικών τεχνών τα οποία επηρεάζουν τόσο την καθημερινότητά μου, όσο και την ζωγραφική μου.
- Στο βιογραφικό σου διαβάζουμε σπουδές πάνω στην χαρακτική και την φωτογραφία, εκτός από ζωγραφική. Τελικά η ζωγραφική είναι ο δρόμος σου ή είναι ένας από τους δρόμους σου; Πως συνδιαλέγονται οι τέχνες μεταξύ τους;
Ως φοιτητής είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με αυτά τα μέσα. Θεωρώ πως αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης τους στις Σχολές Καλών Τεχνών. Κατέληξα στη ζωγραφική, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα της έρευνας μου τον τελευταίο καιρό. Βέβαια, θα ήταν υπερβολικό να αποκλείσω την πιθανότητα τα επόμενα χρόνια να οδηγηθώ και σε άλλα μέσα έκφρασης.
- Τα έργα σου ξεχωρίζουν διότι διηγούνται ιστορίες στα βλέμματα και αποδίδουν το συναίσθημα με τα χρώματα. Παρά το περιεχόμενο τους δεν καταλήγουν υπερβολικά δραματικά, φανερώνοντας μία ξεχωριστή ικανότητα για ισορροπία. Τι σε ελκύει σε πρόσωπο; Τι το κάνει κατάλληλο -στην προσωπική σφαίρα- να ζωγραφιστεί;
Στην αρχή επέλεγα να ζωγραφίζω μόνο πορτραίτα ατόμων με ειδικές ανάγκες, λόγω των έντονων εκφράσεων – αντιδράσεων - συσπάσεων του προσώπου, καθώς ξεχώριζαν από τους άλλους, λόγω της απουσίας του προσωπείου της σύγχρονης κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά αργότερα συνειδητοποίησα ότι συναντώ καθημερινά γύρω μου τέτοιες εκφράσεις, ακόμα και σε φωτογραφίες, αρκεί να έχουν αιχμαλωτιστεί την κατάλληλη στιγμή. Πάντα με γοήτευε μια έντονη ρυτίδα στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου που μπορεί να φανερώνει τα συναισθήματα του, την ψυχολογία του, την ζωή του ολόκληρη. το βλέμμα ενός μικρού παιδιού που αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Ποτέ όμως δεν ξεκινάω να ζωγραφίσω ένα πορτραίτο, αν δεν έχει πρώτα ολοκληρωθεί στο μυαλό μου.
- Σημειώνεται στο βιογραφικό σου ότι επηρεάστηκες έντονα από τις εμπειρίες σου ως εθελοντής σε κέντρο περίθαλψης παιδιών και ενηλίκων με ειδικές ανάγκες. Πως σε επηρέασε αυτή η περίοδος; Τι ξεχωριστό ανακάλυψες από την εμπειρία σου για αυτούς τους ανθρώπους; Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου ως άνθρωπος, αλλά και ως καλλιτέχνης;
Από την πρώτη μέρα κιόλας συνειδητοποίησα ότι, ως κοινωνία, αλλά και προσωπικά ο καθένας, έχουμε πλάσει έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας αποφεύγοντας να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, είτε αυτό λέγεται άγνοια είτε φόβος ή απλά αδιαφορία. Μέχρι τότε δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι μπορεί να συναναστρεφόμουν με τέτοιους ανθρώπους. Από παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν εξόριστοι εφ’ορου ζωής σε ένα ίδρυμα. Πόσο μάλλον δεν μπορούσα να διανοηθώ παλιότερα ότι θα έμπαινα στην διαδικασία να παίξω, ζωγραφίσω ή ακόμα και να συμβιώσω μαζί τους για κάποιες μέρες. Δεν σου κρύβω ότι πέρα από τις όμορφες στιγμές υπήρχαν και πολλές δύσκολες, στιγμές έντασης, πίεσης, εξάντλησης, και θλίψης. Βρέθηκα θεατής σε περιστατικά ανθρώπων, οι οποίοι, από την γέννηση τους και καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους, βρίσκονται δεμένοι - περιορισμένοι σε ένα κρεβάτι πολλές φορές περιβαλλόμενο από σίδερα, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες αυτοτραυματισμού ή τραυματισμού τρίτων. Πόσοι από μας, τελικά, γνωρίζουμε την ύπαρξη τους; Αυτές οι εμπειρίες άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και δράσης μου. Θέλοντας να μεταδώσω όλα αυτά τα συναισθήματα μπήκα στην διαδικασία της αποτύπωσης στον καμβά, κρίνοντας ότι η φωτογραφία από μόνη της δεν ικανοποιούσε τις προσδοκίες για το αποτέλεσμα που επιδίωκα.
- Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις θέσει τον εαυτό σου σαν ζωγράφος;
Οι προκλήσεις είναι πολλές, δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τις ιεραρχήσω. Επιδιώκω να θέτω έναν στόχο, τον οποίο στην συνέχεια προσπαθώ να πραγματοποιήσω, ώστε να περάσω στον επόμενο, ενώ ο ένας αποτελεί την προπαρασκευή του άλλου. Απώτερο στόχο συνιστά πάντα η εξέλιξη μου ως εικαστικού, αλλά και ως ανθρώπου.
- Ποιο είναι το μέτρο της επιτυχίας; Και ποιος ο ρόλος της επικοινωνίας τους έργου σου και του σχολιασμού των θεατών του;
Προσωπική επιτυχία είναι να καταφέρω να προκαλέσω τις αισθήσεις διεγείροντας νου και συναίσθημα. Επιδιώκοντας έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ του θεατή και του αποτελέσματος. Σημαντικό ρόλο φυσικά αποτελούν τα σχόλια, που είτε θετικά είτε αρνητικά, συνίστανται στη διαδικασία εξέλιξης της σκέψης μου κατά συνέπεια και του έργου μου.
- Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του Διαδικτύου στην δουλειά σου (σε επίπεδο παραστάσεων, αλλά και επικοινωνίας);
Το διαδίκτυο είναι χρήσιμο, αν καταφέρεις να απομονώσεις πληροφορίες που θα σε ωφελήσουν, όντας μέσα σε έναν “ωκεανό” πληροφοριών. Αποτελεί σημαντικό εργαλείο τόσο στην ποσότητα-ποιότητα παραστάσεων που μου παρέχει προς μελέτη, όσο και στην ενημέρωση-επικοινωνία με άλλους καλλιτέχνες που προκύπτει καθημερινά.
- Από ποιους ζωγράφους ή άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς σε κάθε μορφή και έκφανση των Τεχνών θα έλεγες ότι έχεις επιρροές;
Σίγουρα καλλιτέχνες όπως ο Lucian Freud και η Jenny Saville αποτέλεσαν σημαντικό ρόλο, αλλά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και τον Gerhard Richter.
- Επιδιώκεις συνέργειες με άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες, και την αλληλεπίδραση που μπορούν αυτές να επιφέρουν;
Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί το θέμα της σύμπραξης με άλλους καλλιτέχνες, με τους οποίους μας συνδέει μια δυνατή φιλία. Η θέληση για συνεργασία υπάρχει από όλους μας, πιστεύω οτι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν οι προϋποθέσεις ώστε να ξεπεράσουμε τα όποια εμπόδια προκύπτουν, και να καταφέρουμε κάποιες δράσεις από κοινού.
- Υπάρχουν άλλα είδη τέχνης ή παραγωγής πολιτιστικού περιεχομένου (κινηματογράφος, πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, μουσική, κλπ) που σε επηρεάζουν ή/και σε προκαλούν να συνδιαλλαχτείς μαζί τους στο έργο σου;
Αυτό που με γοητεύει περισσότερο είναι το θέατρο, όπως και οι ταινίες μικρού μήκους. Η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενώ η εναλλαγές στα είδη και τις εντάσεις της αντικατοπτρίζονται στη χειρονομία. Η συνομιλία με αυτές τις μορφές της τέχνης είναι αναπόφευκτη και η επιρροή τους θεωρώ ότι δουλεύει κατά βάση στο υποσυνείδητο παρά στο συνειδητό.
- Αν ένας έφηβος σου πει ότι θέλει να γίνει εικαστικός, τι θα τον συμβούλευες να προσέξει/κάνει;
Να αφιερωθεί σε αυτό που αγαπάει, και σίγουρα θα οδηγηθεί σε μονοπάτια και θα βιώσει καταστάσεις άγνωστες για αυτόν μέχρι εκείνη τη στιγμή.