TΟ Arts & Antiques στην έντυπη έκδοση του δημοσίευσε ένα αφιέρωμα με τίτλο “Πενία τέχνας κατεργάζεται”, με τα σχόλια εικαστικών που συνδιαλέγονται με την κρίση σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι το επίπεδο επιρροής της κρίσης στις ζωές τους. Μπορεί ως καλλιτέχνες να το αντιμετωπίζουν διαφορετικά, με άλλα αποθέματα ψυχής ή ίσως όχι. Το δεύτερο επίπεδο επιρροής είναι είναι ο προβληματισμός αναφορικά με τον ρόλο που μπορεί να επιτελέσει η τέχνη και ο καλλιτέχνης για την ανάκαμψη από την κρίση, αφού αυτή -αποτελεί κοινή διαπίστωση- ότι είναι πρωτίστως κοινωνική, ηθική, βαθιά πολιτική, και λιγότερο οικονομική. Τον πλήρη πρόλογο του αφιερώματος μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.
Κάθε μέρα στο εξής θα δημοσιεύουμε την άποψη/σχόλιο ενός εικαστικού, τη συνοδεία της φωτογραφίας του και ενός έργου του που σχετίζεται με την Κρίση και την εποχή της...
Ιστορικά, έχει αποδειχθεί ότι σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης η τέχνη επαναστατικοποιείται και ως προς τη θεματογραφία της και ως προς τη φόρμα. Αυτή η ανατρεπτική διάθεση παρατηρήθηκε γιατί εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με επαναστατικά κοινωνικά κινήματα της ίδιας εποχής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: ο εξπρεσιονισμός στη Γερμανία, ο σουρεαλισμός στη Γαλλία τον εικοστό αιώνα. Όσον αφορά την Ελλάδα σήμερα, τα παραπάνω στοιχεία είναι ανύπαρκτα ή προσεγγίζονται επιδερμικά, ενδεχομένως επειδή η τέχνη ακολουθεί την απάθεια και τη στασιμότητα της κοινωνίας. Ωστόσο από αυτή την άποψη η έστω λανθάνουσα αλληλεπίδραση κοινωνίας και τέχνης εξακολουθεί να υφίσταται. Ζώντας λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο εικαστικός καλλιτέχνης, δημιουργεί και κινείται συνήθως κλεισμένος στο καβούκι του, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των πολιτών. Ταυτόχρονα αυτή καθεαυτή η διαδικασία της δημιουργίας μπλοκάρεται από το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να ζήσει από την τέχνη του. Επομένως μένει ανοιχτός ο δρόμος σ’ εκείνους που έχουν την πολυτέλεια να «κάνουν τέχνη» χωρίς το άγχος της επιβίωσης – σύνηθες φαινόμενο στην Ελλάδα. Ωστόσο πιστεύω ότι, όταν κάποιος έχει κάτι να πει, θα βρει τον τρόπο να το εκφράσει ή να το κοινοποιήσει, ειδικά σήμερα που τρο διαδίκτυο είναι μια χωρίς όρια γκαλερί και καθιστά τα εικαστικά έργα προσιτά σχεδόν σε όλους. Με αυτό τον τρόπο τορπιλίζεται σε μεγάλο βαθμό και η διαχρονική κρίση που δημιουργεί στην ελληνική τέχνη η δύναμη των προσωπικών σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων, ανεβάζοντας συχνά τη μετριότητα στην κορυφή.
-Σταυρούλα Παπαδάκη,
Ζωγράφος
